Rozdział czternasty

- Wyjątkowo dziś ładnie, prawda? – Powiedziała Aleksandra, zawiązując krawat na szyi przyjaciela. Justin uśmiechnął się delikatnie, po czym ponownie wbił wzrok w krajobraz za oknem.

Pogoda dopisywała. Świeciło słońce, a na niebie nie było nawet najmniejszej chmury, która zapowiadałaby deszcz, towarzyszący Stratford od kilku dni.

                Dziś nastał ten dzień. To właśnie dzisiaj musiał pożegnać się z rodzicielką. Póki co, wydawało mu się to niepojętne. Jeszcze kilka tygodniu temu, żyła i funkcjonowała normalnie. Dziś, już jej wśród nas nie ma. Pozostawiła po sobie wiele wspomnień i kilka drobiazgów w postaci przedmiotów codziennego użytku. Stracić jedyną ważną osobę w życiu w tak młodym wieku to naprawdę ogromna trauma. Co jeśli zaufa komuś, przywiąże się, a ta osoba zniknie? Rozpłynie się? Nigdy więcej jej nie spotka? Justin właśnie tego się obawia. Obawia się, że zostanie sam. Że nikt nie wyciągnie do niego pomocnej dłoni, gdy będzie ona naprawdę potrzebna. Że będzie musiał sobie radzić sam, krusząc się przy tym coraz bardziej. Kiedyś może nastać taki dzień, że i on nie podoła powierzonemu zadaniu i po prostu się nie obudzi. Nie będzie miał już siły by stawić czoła życiu, bo nie ma przy nim mamy. Osoby, która zawsze podtrzymywała na duchu i dodawała otuchy. Nigdy więcej nie usłyszy jej melodyjnego głosu, nie zobaczy pięknych, czekoladowych oczu, nie dotnie aksamitnej i miękkiej skóry. Nie ma jej. Nie ma nikogo. Nie żyje.

- Justin wszystko w porządku? – Zapytała troskliwie brunetka. – Wiem, że jest ci trudno, ale jestem przy tobie. Zawsze. – Oznajmiła krótko wbijając wzrok w Kanadyjczyka.

- Wiem, dziękuje. – Na jego twarzy zagościł nieznaczny uśmiech, po czym wtulił się w ciemne włosy towarzyszki.

- Musimy iść, chodź. – Aleksandra chwyciła Justina za rękę, po czym oboje wyszli na korytarz. Dziewczyna przekręciła klucz w zamku, po czym wręczyła je chłopakowi.

Nie minęło dużo czasu, a już znaleźli się przy samochodzie stojącym na parkingu za blokiem. W ciszy skierowali się w kierunku czarnego Camaro i zajęli miejsca wewnątrz wozu. Chłopak cisnął kluczami od mieszkania w schowek, po czym odpowiednimi do tego kluczami odpalił silnik auta i zapiął pas. Na prawej dłoni poczuł ciepło. Podniósł wzrok na brunetkę.

- Spokojnie. Jesteś silny. Nie liczą się upadki. Liczy się ile razy postaniesz. Pokaż wszystkim, że potrafisz, że dasz radę. Ja w ciebie wierze. Wiem też, że potrafisz naprawdę wiele i byle, co nie może wyprowadzić cie z równowagi. Nie poddawaj się. – Po skończeniu swojej wypowiedzi, Alex spuściła wzrok. Nie wiedziała, czy dobrze zrobiła. Chciała dodać otuchy przyjacielowi.

- Dziękuje ci, że jesteś – oznajmił. – Bez ciebie już dawno bym się załamał i na pewno nie siedziałbym tutaj teraz. To dzięki tobie nadal normalnie funkcjonuje. 

Z delikatnym uśmiechem na twarzy wcisnął pedał gazu i ruszył w stronę cmentarza. Promienie słoneczne delikatnie przygrzewały, a bezchmurne niebo przypominało o lecie. Już niedługo miał zacząć się wrzesień, wszystko miał wrócić do normalności. Jednak nic nie jest tak jak było wcześniej.

- Chciałbym ci coś powiedzieć – przerwał krępującą ciszę Justin.

- Jasne, słucham – uśmiechnęła się szeroko dziewczyna. Nie wiedziała, czego się spodziewać, spróbowała zatuszować niepewność uśmiechem.

- Pattie przed śmiercią mnie o coś poprosiła – powiedział niepewnie brunet. W myślach nie raz odgrywał sobie tą rozmowę, teraz nie wiedział jak ma zacząć. – Chciała, bym spełnił jej ostatnia wolę.

Aleksandra wbiła wzrok w przyjaciela. Nie wiedziała, o co chodzi Kanadyjczykowi. O jakiej woli mówił?

- Nie rozumiem – powiedziała, by zachęcić chłopaka do wyjaśnień.

- Zostawiła mi list, w którym poprosiła abym odnalazł siostrę – powiedział, po czym przeniósł na moment wzrok na przyjaciółkę. Czekał na jej reakcję.

- Masz siostrę? – Zapytała wyraźnie zdziwiona. Często szczerze rozmawiała z Pattie, jednak nigdy nie wspominała o córce.

- Tak, ja również byłem zdziwiony, bo nie miałem pojęcia. – Oznajmił nie odrywając wzroku od drogi. Nie mógł sobie pozwolić, żeby mieli wypadek. Nie wybaczyłby sobie tego.

- A ja nadal nie rozumiem. – Powiedziała. Było to po prostu nie możliwe. Chciała, aby Justin rozwiał wszystkie jej wątpliwości.

- W liście poprosiła, abym przeczytał jej pamiętnik.- Wypuścił głośno powietrze z ust. – Zrobiłem tak. Pisała tam, że spotykała się z jakimś facetem. Gdy miałem trzynaście lat wpadli. Nie mogła dopuścić, żeby ludzie dowiedzieli się, że jest w ciąży, więc wyjechała do Georgy, do ciotki Leny. Mi i dziadkom powiedziała, że jedzie do pracy. Tam urodziła i oddała pod Lenie pod opiekę małą Jazzy. Jak to czytałem, po prostu nie mogłem uwierzyć, że moja matka mogła być tak lekkomyślna. W dodatku poprosiła o zaopiekowanie się nią. Mam dopiero osiemnaście lat. Nie uniosę tak wiele. – Powiedział, po czy otarł pojedynczą łzę wierzchem dłoni.

- Pomogę ci. – Oznajmiła dziewczyna łapiąc chłopaka za rękę. – Razem damy radę, zobaczysz. – Dzięki tym słowom na twarzy Justina pojawił się uśmiech. Pierwszy raz od kilku dni był on prawdziwy i płynący z serca.

- Dziękuję – pocałował brunetkę w policzek, po czym ponownie skupił się na drodze. Do końca podróży czuł ciepło na swojej dłoni. Miał szczęście, że to właśnie ją poznał. Była to jedyna rzecz, za którą dziękował Bogu.

Justin zaparkował czarnego sedana na parkingu przed kościołem. Nie chciał wysiadać. Było mu dobrze, tutaj. Nie chciał spotykać tych wszystkich zasmuconych ludzi składających mu kondolencje. Niestety, był to pogrzeb jego matki, więc nie wypadałoby się nie zjawić. Poza tym, czuł, że musi pożegnać się z matką, podziękować jej za wszystko.

Bieber bez słowa opuścił auto. Chwilę potem dołączyła do niego przyjaciółka. Oboje wzięli głęboki wdech, po czym skierowali się w stronę kaplicy. Przy wejściu spotkali dziadków. Bruce stał z złożonymi rękoma na klatce piersiowej, a Diana grzebała nerwowo w torebce, raz po raz spoglądając na prawy nadgarstek, gdzie znajdował się złoty zegarek. Wnuk przywitał się z babcią i dziadkiem, po czym przedstawił swoją towarzyszkę. Bez słowa wszedł do kościoła i zajął miejsce w ostatniej ławce. Tutaj czuł się bardziej oddzielony od innych ludzi. Wolał być teraz sam. Na ołtarzu stała trumna oraz miejsce przeznaczone do wypowiedzenia kilku zdań od siebie odnoście pochowanego. Wiedział, że wiele osób będzie chciało podzielić się swoimi podziękowaniami oraz refleksjami na temat Pattie. Justin niekoniecznie chciał tego słuchać. Chciał, aby to się jak najszybciej skończyło.

Po kilku minutach na ołtarzu pojawił się ksiądz. Serce chłopaka zabiło mocniej. Po odprawieniu wszystkich rytuałów i modlitw, kapłan zadał pytanie, czy jest ktoś, kto zechciałby wypowiedzieć się na temat Pattie Mallette. W pierwszej kolejności wyszedł dziadek. Czarna postać, w delikatnie opiętym garniturze szybko przemierzyła odległość i po chwili znalazła się na wyznaczonym miejscu. Chłopak ścisnął mocniej dłoń Aleksandry. Była zimna. Przeniósł na nią wzrok. Jej oczy były przekrwione i pełne łez. Automatycznie, również jego oczy nabrały podobnego wyrazu. Dotarło do niego, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Słowa, które Bruce wypowiadał na temat swojej córki były cudowne i przyprawiały o łzy. Przytoczył kilka opowieści z dzieciństwa oraz z późniejszych czasów. Podziękował Bogu za tak wspaniałą córkę, po czym z łzami w oczach wrócił do ławki i zajął miejsce obok żony.

Alex kreśliła niezgrabne kółka na wierzchu dłoni bruneta. Raz po raz mocniej zaciskała palce. Chłopak również odwzajemniał gest. Chciał, aby wiedziała, że jest tutaj, że jest z nią. Tak samo, jak on wie, że Aleksandra zawsze mu pomoże.

Kolejną osobą, która stanęła na ołtarzu była najbliższa przyjaciółka mamy, pani Butler. Mówiła z promiennym uśmiechem na twarzy. Justin miał wrażenie, że w ten sposób chce zakryć ból, który jej towarzyszy. Od zawsze wiedział, że jest świetną aktorką.

- Czy jest ktoś jeszcze, kto zechciałby zabrać głos? – Zadał pytanie ksiądz. W pomieszczeniu zapadła niezręczna cisza, po czym Justin wstał. Wzrok wszystkich zgromadzonych automatycznie przeniósł się na jego sylwetkę. W pewnej chwili pożałował swojej decyzji, jednak pomimo tego ruszył w kierunku centralnej części kościoła. Gdy stanął przodem to frontu, a wszystkie twarze skierowane były w jego kierunku, poczuł jak szybko bije mu serce. Wziął głęboki wdech i przeniósł wzrok na Aleksandrę. Posłała mu delikatny uśmiech. Chłopak odwzajemnił gest, po czym wypuścił głośno powietrze z ust.

- Strasznie się cieszę, że pojawiliście się tutaj w tak licznym gronie. – Zaczął Justin. – Wiem, że dla was, jak i dla mnie śmierć Pattie była dużym zaskoczeniem. Przyznam, że nie jest mi łatwo, jednak wiem, że dzięki lekcjom, jakie od dziecka dawała mi mama podołam. Jest ze mną Bruce, Diana, pani Butler, Ryan, Aleksandra. – Zrobił pauzę. Czekał na reakcję wymienionych osób. Na ich twarzy zagościł uśmiech. – To dzięki nim jest tu gdzie jestem i mówię do was. Chciałem podziękować mamie, że była tak cudowną osobą i, że dawała z siebie tyle miłości ile mogła. To ona nauczyła mnie tak wielu rzeczy, dzięki którym teraz wiem, że bez niej również dam sobie radę. Nie raz przyprawiałem ją o smutki, czego teraz żałuje. Wiem, że było to złe. Po części mam wyrzuty sumienia, że to właśnie przeze mnie zachorowała. Ale cóż. Ludzie rodzą się i umierają. Wszystkim nam Pattie była bliska i teraz żyje w naszych sercach. Dziękuję. – Justin ze spuszczonym wzrokiem oddalił się do ławki. W kościele panowała grobowa cisza, której nikt nie śmiał przerwać. Po chwili do mikrofonu podszedł kapłan.

- Dziękuje wszystkim za wypowiedzi. Amen. – Te słowa oznaczały, że ceremonia dobiegła końca. Mimo, iż każdy mógł się już rozejść, nikt nawet nie drgnął. Wszyscy siedzieli w bezruchu przez jakiś czas, po czym Justin wstał z miejsca i trzymając za rękę Aleksandrę wyszedł przed kościół. Bez zamienienia słowa udali się w kierunku samochodu. Z odległości około jednego metra, Bieber nacisnął guzik na pilocie, co otworzyło samochód. Zajrzał do schowka obok kierownicy, po czym wyciągnął z niego paczkę czerwonych Marlboro oraz okulary słoneczne, które założył na nos. Oparł biodra o przednią maskę Camaro, po czym odpalił papierosa. Dawno nie czuł duszącego dymu w ustach. Nie mógł uwierzyć, że odmawiał sobie takiej przyjemności.

Słońce biło ciepłymi promieniami wprost na twarz Justina. Miał wrażenie jakby było lato. Jakby to wszystko jeszcze się nie wydarzyło. Jakby nadal mieszkał z Pattie w Kanadzie i imprezował codziennie. Niestety złożyło się dużo zdarzeń, które go zmieniły. Wydoroślał. Przynajmniej tak mu się wydawało.

- Chcesz? – Wyciągnął dłoń z papierosem między palcami w stronę Aleksandry. Dziewczyna zlustrowała spojrzeniem chłopaka, po czym wzięła szluga od chłopaka. Zaciągnęła się i wypuściła strugę szarego dymu w powietrze. Chłopak uśmiechnął się, po czym odebrał papierosa od przyjaciółki.

Zauważył, że w jego kierunku zmierzają dziadkowie. Ciemna sukienka Diany idealnie komponowała się z czarnym garniturem Bruca. Szli równym krokiem rozmawiając ze sobą.

- Dziękuję, że zabrałeś głos – powiedział Bruce do wnuka, po czym złożył ręce na klatce piersiowej. Wbił w niego wzrok w oczekiwaniu na odpowiedź.

- Nie ma za co. W końcu to moja matka. – Oznajmił krótko, zaciągając się tytoniem.

- Nie wiedziałam, że palisz – odparła Diana. Widać było, że nie pochwalała poczynań wnuka. Grymas na jej twarzy przyprawiał Kanadyjczyka o ciarki na plecach.  – Zapraszamy do nas na obiad. – Diana spróbowała rozluźnić napięcie.

- Dziękujemy, ale mamy już plany – orzekł Justin. Nie miał ochoty spędzać więcej czasu z dziadkami niż było to potrzebne.

- No dobrze. W takim razie, do zobaczenia Justin – powiedziała. – Chodź Bruce. – Siwa kobieta wzięła męża pod ramie, po czym obrócili się na pięcie i skierowali w przeciwnym kierunku.

- Nie wiedziałam, że mamy plany – odparła zdziwiona Alex. Nie była pewna czy Justin powiedział to, aby szybko spławić dziadków, czy naprawdę ma coś w planach.

- Pokażę ci coś. – Powiedział szybko, po czym rzucił peta na ziemię. Bez słowa zajął miejsce kierowcy w Chevrolecie, po czym zapiął pas bezpieczeństwa. Chwile po tym, jak towarzyszka, również zajęła miejsce ruszył z piskiem opon zostawiając za sobą barokowy kościół.

*

Delikatny powiew wiatru rozwiewał ciemne włosy Aleksandry. Justin prowadził przyjaciółkę, której oczy zasłonięte były ciemna chustką. Chciał, aby do samego końca nie wiedziała gdzie się znajduje.

- Justin, mogę już to zdjąć? – Niecierpliwiła się Alex. – Gdzie jesteśmy? – Próbowała się dowiedzieć, jednak Justin do ostatniej chwili był tajemniczy.

- Spokojnie, jeszcze moment. – Oboje pokonali ostatnie schody, po czym chłopak pozwolił zdjąć apaszkę. Reakcja dziewczyny była bezcenna.

Przyjaciele znajdowali się na dachu wieżowca, skąd mieli widok na całe miasto. Słońce pomału gnało ku zachodowi, dzięki czemu niebo przybrało cudowne kolory.

Justin złapał dziewczynę za rękę, po czym oboje zbliżyli się do krawędzi. Usiedli na ziemi, pozwalając, aby nogi zwisały im w dół. Dziewczyna mocno ściskała dłoń chłopaka.

- Tutaj jest niesamowicie – oznajmiła, po czym spojrzała na chłopaka. – Jak znalazłeś to miejsce? – Zapytała uśmiechając się delikatnie.

- W tej firmie pracował kiedyś mój tata. To on mnie tutaj zabrał. – Justin skupił wzrok na krajobrazie. – Przychodziłem tutaj, gdy było mi naprawdę ciężko. Jeszcze nikomu nie pokazałem tego miejsca.

Dziewczyna była wyraźnie zdziwiona słowami przyjaciela. Nie wiedziała, że to miejsce ma dla niego tak wielką wartość. Zajrzała mu głęboko w oczy, w których dojrzała ból. Złożyła czuły pocałunek na jego pełnych ustach. Justin spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. Nie wiedział, co ma powiedzieć.

- Przepraszam – powiedziała krótko. – Nie powinnam. – Justin nawet nie drgnął. Dziewczynie zrobiło się głupio.

- Powinnaś – powiedział, po czym ich usta złączyły się w pocałunku. Wydawać by się mogło, że trwał on wiecznie. Ciało chłopaka wypełniło przyjemne ciepło. Nie potrafił się oderwał. Chciał, aby ta chwila trwała wiecznie. Nie chciał puszczać jej z objęć. Obawiał się, że gdy to zrobi ona zniknie. Rozpłynie się. Bał się, że zrani go jak Alison.

- Dużo dla mnie znaczysz – powiedział po chwili Bieber. – Jednak obawiam się zaangażować. W Kalifornii poznałem dziewczynę, która po prostu się mną bawiła.

- Rozumiem, przepraszam. – Aleksandra wyraźnie posmutniała. Głupio wyszło.

- Nie przepraszaj – powiedział Justin, po czym pocałował Alex. – Zaryzykuję. – Uśmiechnął się, a następnie pocałował dziewczynę w czoło. – Chodź, zimno się robi.